Αρκετοί
από εμάς ρωτάνε, « Δεν είναι κάποιες από αυτές τις συμπεριφορές υγιείς?». Η
απάντηση μπορεί να βρεθεί στο κίνητρο των συμπεριφορών μας, Οι συμπεριφορές μας
προς τον εαυτό μας, τους άλλους και την Ανώτερη μας Δύναμη μπορεί να είναι
κατάλληλες εάν είναι από επιλογή με υγιή όρια. Για παράδειγμα μπορεί να
αφήσουμε τις εγκαταστάσεις ενός ατόμου που λεκτικά ή σωματικά μας απειλεί.
Συμπεριφερόμαστε συνεξαρτητικά, παρόλα αυτά, εάν αφήσουμε τον φόβο ή την ντροπή
να διατάζουν τις ζωές μας, προκαλώντας μας να βασιζόμαστε σε παλιά ένστικτα
επιβίωσης όπως ο έλεγχος και η αποφυγή.
Φόβος
Για αρκετούς από εμάς, ο φόβος είναι ο προστάτης μας, βοηθάει στο να μας προστατεύει από το κακό. Ως συνεξαρτημένοι τακτικά χρησιμοποιούμε τον φόβο για να μας προστατέψει από κάθε πιθανότητα του να ντροπιαστούμε από τους άλλους. Ο φόβος μπορεί να κρυφτεί στο θυμό ή την μνησικακία, την οργή, τον πόνο ή την μοναξιά. Συχνά ή παθητικότητα μας, σιωπή, χειραγώγηση, απομόνωση, οργή, βιαιότητα, άρνηση ή ακόμα και εξαπάτηση είναι οι δικές μας εκφράσεις του φόβου. Άλλα συναισθήματα που παρουσιάζονται ως φόβος είναι: η ανησυχία, άγχος, νευρικότητα και το να νιώθουμε τσιτωμένοι ή φοβισμένοι.
Για αρκετούς από εμάς, ο φόβος είναι ο προστάτης μας, βοηθάει στο να μας προστατεύει από το κακό. Ως συνεξαρτημένοι τακτικά χρησιμοποιούμε τον φόβο για να μας προστατέψει από κάθε πιθανότητα του να ντροπιαστούμε από τους άλλους. Ο φόβος μπορεί να κρυφτεί στο θυμό ή την μνησικακία, την οργή, τον πόνο ή την μοναξιά. Συχνά ή παθητικότητα μας, σιωπή, χειραγώγηση, απομόνωση, οργή, βιαιότητα, άρνηση ή ακόμα και εξαπάτηση είναι οι δικές μας εκφράσεις του φόβου. Άλλα συναισθήματα που παρουσιάζονται ως φόβος είναι: η ανησυχία, άγχος, νευρικότητα και το να νιώθουμε τσιτωμένοι ή φοβισμένοι.
Ντροπή
Η ντροπή μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε « λιγότερο από», χαζοί, ανόητοι, ανάξιοι, ανίκανοι ή ανεπιθύμητοι.
Ελαττώνει την αληθινή αίσθηση της ταυτότητας μας και καταστρέφει την πεποίθηση μας ότι είμαστε αξιαγάπητα ανθρώπινα όντα. Διαβρώνει την αυτοπεποίθηση μας και αίσθηση της ισότητας στον κόσμο.
Η ντροπή μας κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε « λιγότερο από», χαζοί, ανόητοι, ανάξιοι, ανίκανοι ή ανεπιθύμητοι.
Ελαττώνει την αληθινή αίσθηση της ταυτότητας μας και καταστρέφει την πεποίθηση μας ότι είμαστε αξιαγάπητα ανθρώπινα όντα. Διαβρώνει την αυτοπεποίθηση μας και αίσθηση της ισότητας στον κόσμο.
Βιώνοντας φόβο και
ντροπή ως παιδιά
Ως παιδιά, η ταυτότητα καθώς και οι σχέσεις μας με την Ανώτερη μας Δύναμη, τον εαυτό μας και τους άλλους, πάθαιναν ζημιά κάθε φορά που μας κακοποιούσαν ή μας παραμελούσαν. Νιώθαμε ντροπή και φυσικά φοβόμασταν την επανεμφάνιση της (της ντροπής), συνεχίζαμε όμως να αφήνουμε την αίσθηση του εαυτού και της ευημερίας μας να διαμορφώνονται από εκείνους που μας κακοποιούσαν και μας παραμελούσαν. Ως παιδιά δεν είχαμε καμία επιλογή.
Καθώς συνεχίζαμε να βιώνουμε κακοποίηση ή αμέλεια, ο φόβος και η ντροπή εντείνονταν. Δίναμε περισσότερο μέρος του εαυτού μας αλλού. Με την πάροδο του χρόνου (πολύ συχνά χωρίς να το γνωρίζουμε) οι κακοποιητές μας έγιναν η Ανώτερη μας Δύναμη. Μάθαμε να φοβόμαστε την εξουσία τους. Καθώς η κακοποίηση και η παραμέληση συνεχίζονταν, η πιθανότητα να δημιουργήσουμε μια συναισθηματικά εκπληρωμένη σχέση με τον εαυτό μας, τους άλλους και την Ανώτερη μας Δύναμη λιγόστεψε.
Μάθαμε δεξιότητες επιβίωσης προκειμένου να ανταπεξέλθουμε. Ελέγχαμε ή αποφεύγαμε πιθανές ρευστές καταστάσεις. Ναυαγήσαμε την παιδική μας ηλικία, προσπαθήσαμε να γίνουμε μικροί ενήλικες ή επαναστατήσαμε. Αρκετοί από εμάς δεν κατάλαβαν τις πράξεις τους γιατί ήταν συχνά ενστικτώδεις.
Με τον καιρό, μάθαμε πώς να μετριάζουμε τον φόβο και την ντροπή μας με το να ελέγχουμε και ή να αποφεύγουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Όταν νιώθαμε καταβεβλημένοι ή αγχωμένοι στηριζόμασταν σε ότι γνωρίζαμε καλύτερα προκειμένου να επιβιώσουμε. Σε αυτό τον καταστροφικό, συνεξαρτητικό κύκλο, πήραμε περισσότερο τον έλεγχο της ζωής, αφήνοντας λιγότερο χώρο για μια δύναμη μεγαλύτερη από εμάς για να δουλέψει μέσα από εμάς.
Ως παιδιά, η ταυτότητα καθώς και οι σχέσεις μας με την Ανώτερη μας Δύναμη, τον εαυτό μας και τους άλλους, πάθαιναν ζημιά κάθε φορά που μας κακοποιούσαν ή μας παραμελούσαν. Νιώθαμε ντροπή και φυσικά φοβόμασταν την επανεμφάνιση της (της ντροπής), συνεχίζαμε όμως να αφήνουμε την αίσθηση του εαυτού και της ευημερίας μας να διαμορφώνονται από εκείνους που μας κακοποιούσαν και μας παραμελούσαν. Ως παιδιά δεν είχαμε καμία επιλογή.
Καθώς συνεχίζαμε να βιώνουμε κακοποίηση ή αμέλεια, ο φόβος και η ντροπή εντείνονταν. Δίναμε περισσότερο μέρος του εαυτού μας αλλού. Με την πάροδο του χρόνου (πολύ συχνά χωρίς να το γνωρίζουμε) οι κακοποιητές μας έγιναν η Ανώτερη μας Δύναμη. Μάθαμε να φοβόμαστε την εξουσία τους. Καθώς η κακοποίηση και η παραμέληση συνεχίζονταν, η πιθανότητα να δημιουργήσουμε μια συναισθηματικά εκπληρωμένη σχέση με τον εαυτό μας, τους άλλους και την Ανώτερη μας Δύναμη λιγόστεψε.
Μάθαμε δεξιότητες επιβίωσης προκειμένου να ανταπεξέλθουμε. Ελέγχαμε ή αποφεύγαμε πιθανές ρευστές καταστάσεις. Ναυαγήσαμε την παιδική μας ηλικία, προσπαθήσαμε να γίνουμε μικροί ενήλικες ή επαναστατήσαμε. Αρκετοί από εμάς δεν κατάλαβαν τις πράξεις τους γιατί ήταν συχνά ενστικτώδεις.
Με τον καιρό, μάθαμε πώς να μετριάζουμε τον φόβο και την ντροπή μας με το να ελέγχουμε και ή να αποφεύγουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Όταν νιώθαμε καταβεβλημένοι ή αγχωμένοι στηριζόμασταν σε ότι γνωρίζαμε καλύτερα προκειμένου να επιβιώσουμε. Σε αυτό τον καταστροφικό, συνεξαρτητικό κύκλο, πήραμε περισσότερο τον έλεγχο της ζωής, αφήνοντας λιγότερο χώρο για μια δύναμη μεγαλύτερη από εμάς για να δουλέψει μέσα από εμάς.
Απόσπασμα από ¨Το μεγάλο βιβλίο¨, σελ. 16
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου