Αυτός ο ¨τοίχος¨ δημιουργήθηκε για να αφήνετε ανώνυμα το μοίρασμά σας, να βγάλετε από μέσα σας αυτό που σας ¨τρώει¨, αυτό που σας κάνει να νιώθετε άσχημα, σας κρατάει πίσω και μαυρίζει την ζωή σας. Να γράψετε για την σχέση με τον εαυτό σας, με τους άλλους και την αλήθεια σας. Να μοιραστείτε εδώ αυτό που θέλετε να αποφύγετε να είστε ή αυτό που θέλετε να γίνετε, εκεί που θέλετε να πάτε. Να γράψετε και να μείνει για πάντα εδώ, τον τρόπο για να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι, γεροί και γαλήνιοι, για το πως βρήκατε βοήθεια στους ΣΥΝ.ΕΞ.Α, τι λειτούργησε σε εσάς. Τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σας.
Δεχόμαστε και ενθαρρύνουμε να εκφράσετε κάθε συναισθηματική κατάσταση.
Προσπαθήστε καθώς γράφετε να είστε συγκεντρωμένοι στον εαυτό σας, στα συναισθήματά και την εμπειρία σας.
Δεν λογοκρίνουμε και δεν σχολιάζουμε αυτά που μας γράφετε.
Ευχαριστούμε για τα μοιράσματά σας.
(το περιεχόμενο του παλαιότερου ¨τοίχου¨ μεταφέρθηκε στα σχόλια)
10 σχόλια:
Θέλω να είμαι σημαντική για μένα
Τις τελευταίες μέρες νιώθω απογοήτευση από κάποια σημαντικά για μένα άτομα. Σκέφτομαι τι είναι αυτό που με κάνει να νιώθω έτσι. Ψάχνω πρώτα την συμπεριφορά τους για να δικαιολογήσω την απογοήτευση και προδοσία που νιώθω. Έκαναν έτσι κι έκαναν αλλιώς. Φτιάχνω σενάρια για να μου δώσω δίκιο. Σε όλα φταίνε εκείνοι. Εγώ είμαι σταθερή και καλή φίλη ή σύντροφος απέναντι τους. Τότε πέφτει μπροστά μου ένα άρθρο με τίτλο «Κάθε φορά που απογοητεύεσαι από τους ανθρώπους». Διαβάζω «Κάθε φορά που απογοητεύεσαι από τους σημαντικούς για σένα ανθρώπους σκέψου πως περίμενες περισσότερα από όσα είχαν σκοπό να σου δώσουν». Κουμπώνει τόσο πολύ σ αυτό που νιώθω. Άρα εγώ έχω το πρόβλημα κι όχι εκείνοι. Αυτοί οι άνθρωποι μου στάθηκαν ή με βοήθησαν σε στιγμές δύσκολες γι αυτό και έγιναν σημαντικοί για μένα. Με το μυαλό μου δημιούργησα την εντύπωση πως κι εγώ τους είμαι το ίδιο σημαντική. Περιμένω κάθε φορά από αυτούς ν αποδείξουν με πράξεις που εγώ θέλω το ότι με αγαπούν και είμαι απαραίτητη στην ζωή τους. Όταν δεν το κάνουν νιώθω ότι προδίδονται τα αισθήματα μου, ότι καταρρέει ο κόσμος μου. Δε μπορώ όμως να νιώθω έτσι, δε θέλω πια. Με κουράζει να χρειάζεται κάθε φορά να αναλύω συμπεριφορές, να δικαιολογώ και να συμβιβάζομαι με όσα κάνουν οι άλλοι. Θα λύσω πρώτα το δικό μου πρόβλημα. Δημιουργώ προσδοκίες για τους ανθρώπους. Θέλω να πάψω να περιμένω από τους άλλους. Θέλω να μπορώ να βλέπω στους άλλους αυτό που είναι κι όχι αυτό που θα ήθελα να είναι. Να μπορώ να δεχτώ το πόσο κάποιος θέλει να είμαι μέρος της ζωής του κι αν αυτό μου αρκεί να το κρατάω χωρίς πίκρα αν πάλι δε μου κάνει να μην το επιλέγω. Θέλω να είμαι σημαντική για μένα ακόμη κι όταν δεν είμαι το ίδιο σημαντική για αυτούς που αγαπώ κι εκτιμώ.
Κική, Απρίλιος 2020
Ειμουν δυστιχισμενη πολλα χρονια και ηθελα να πινω. Μονο αυτο ηταν ευχαριστηση. Πρωτα πηγα στους ανωνυμους αλκοολικους και οταν το καταλαβε ο αντρας μου εγινε μεγάλη φασαρεια και εφυγε. Εκεινος επινε αλλα δεν ειχε προβλημα. Μετα απο λιγο καιρο τον παρακαλεσα και τα καταφερα να γυρισει σπιτι. ειμουν ευτιχισμενη. Μια φορα με πηρε με το μηχανακι και πηγαμε και εκδρομη αλλα δεν με αφηνε να πιω ουτε ενα ποτηρακι ενω αυτος επινε συνεχεια. Του εκανα ολα τα χατιρια και καλοπερνουσαμε. Μετα ομως σταματησα να περναω καλα και αρχισα να πινω παλι κρυφα. Οταν πηρα τηλεφωνο τους συνεξαρτημενους ειμουν μεθυσμενη και πηγα στην ομαδα που γινοταν πολυ κοντα στο σπιτι μου. οταν ακουσα πρωτη φορα τους αλλους τους ειπα οτι ηταν τρελοι και εφυγα. Το μετανιωσα ομως και ξαναπηγα την επομενη φορα και ζητησα συγνωμη. Ακουσα εναν να λεει οτι ηταν πολυ δυσκολο να χωρισει και εκλαιγε. Στεναχωρεθηκα και ενοιωσα λυπη γιαυτόν. Μετα μου ειπαν οτι στα αληθεια ενοιθα λυπη για εμενα και οχι για εκεινον. Ενοιθα λυπη επιδη δεν μπορουσα να χωρισω εγω επιδη δεν μπορουσα να τον αφησω αυτον το ανδρα και να κανω μιακαιννουρια ζωη. Εχω χρονια να παω στην ομαδα εκεινη επιδη εφυγα από το σπιτι εκεινο και τωρα ζω με την μαμα μου που με αγαπαει και την αγαπαω. Πηγα και στους ανονυμους αλκοολοκους και σταματησα να πινω και αυτές τις μερες μπαινω στην ιντερνετικη ομαδα των συνεξαρτημενων και ειμαι πολυ καλυτερα.
Κατερινα 24-4-2020
Αυτήν την στιγμή εμπιστεύομαι τον εαυτό μου
Στην παιδική μου ηλικία, ρήγματα στην εμπιστοσύνη μου είχαν σοβαρό αντίκτυπο στην αυτοεκτίμησή μου και την ικανότητά μου να εμπιστεύομαι το εσωτερικό μου ένστικτο. Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι είμαι υποχρεωμένη να εμπιστεύομαι αυτόματα τους άλλους. Όταν οι άλλοι παραβίαζαν αυτήν την εμπιστοσύνη, βρισκόμουν σε σύγχυση και αναστάτωση. Αναρωτιόμουν τι λάθος είχα κάνει που προκάλεσε τους άλλους να γίνουν ανέντιμοι. Στους ΣΥΝΕΞΑ έμαθα ότι δεν είμαι υπεύθυνη για τους άλλους. Οι άνθρωποι χρειάζεται να ζουν επάξια την εμπιστοσύνη των άλλων και ορισμένοι άνθρωποι απλά δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Αφήνω τις σχέσεις με ανθρώπους που δεν μπορώ να εμπιστευτώ. Σήμερα, επιλέγω να μοιράζομαι την ζωή μου με ανθρώπους που αξίζουν την εμπιστοσύνη μου.
Καλημέρα!!! Σοφό το κείμενο....τώρα καταλαβαίνω από που πηγάζει η τάση μου να εμπιστεύομαι αυτόματα τους άλλους σαν να είναι κάτι που πρέπει να κάνω γιατί... αλλιώς θα τους προσβάλλω?(καθωσπρεπισμός?),θα με απορρίψουν?(ανάγκη για αποδοχή?)
Στο σήμερα μου με τα εργαλεία του προγράμματος και τα σοφά κείμενα μου δίνεται η δυνατότητα να μπορώ να με παρατηρώ, να με γνωρίζω, να αναγνωρίζω τα κίνητρα μου πίσω από τις πράξεις μου και να προχωρώ ένα βήμα τη φορά. Οταν βλέπω τις ατέλειες μου ανάμεικτα συναισθήματα με κατακλύζουν. Καταλαβαίνω ότι είναι μία διαδικασία λυτρωτική για μένα διότι μπορεί να νιώθω απογοήτευση θλίψη ή θυμό αλλά συνάμα αισθήματα ευγνωμοσύνης με πλημμυρίζουν που καταφέρνω έστω και τώρα να δω ποια πραγματικά είμαι και να αποφασίσω τι θέλω να κρατήσω και τι να αποχωριστώ!!!! Θεέ μου, εαυτε μου, πρόγραμμα και μέλη μου σας ευχαριστώ για το πολύτιμο δώρο σας!
Ελ. 27/4/2020
Τώρα είμαι πολύ καλύτερα
Η ομάδα των συνεξαρτημένων εμένα μου κάνει πολύ καλό. Όταν διαγνώστηκα με ψυχική ασθένεια όλοι οι συγγενείς μου απομακρύνθηκαν και ένοιωσα ανεπιθύμητη. Μόνο μια φίλη μου έμεινε μαζί μου και με υποστήριξε. Στην ομάδα αυτήν έμαθα να μην βασίζομαι στους άλλους για να μπορέσω να προχωρήσω. Παλιά περίμενα επιβεβαίωση για ότι έκανα. Ζούσα για να κάνω τους άλλους να μου πούνε μπράβο είσαι πολύ καλή. Η ψυχική μου ασθένεια τους έκανε να αποκαλυφθούν. Έδειξε ποιοι είναι πραγματικά δίπλα μου για εμένα και όχι για εκείνη που θέλουν να είμαι. Έτσι παντρεύτηκα κιόλας. Ο άντρας μου ήταν μαζί μου όσο ήμουν όπως ήθελε. Όταν άρχισα να στέκομαι στα πόδια μου έφυγε. Φταίω και εγώ όμως γιατί από την αρχή του παρουσιάστηκα σαν μια τελείως διαφορετική γυναίκα. Καλά έκανε και έφυγε και εγώ στην θέση του αυτό θα έκανα. Τώρα όμως είμαι πολύ καλύτερα.
Σας ευχαριστώ.
Ανώνυμη Συνεξαρτημένη 2/5/2020
Αν πεθάνει δεν θα με νοιάξει καθόλου
Όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου και η μητέρα μου μάλωναν συνέχεια και εγώ έμενα με την γιαγιά μου τότε και όποτε πήγαινα σπίτι ζούσα σε μια πολύ αρνητική κατάσταση και έφευγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Μετά που πέθανε η γιαγιά μου πήγα αναγκαστικά μαζί τους αλλά λίγο μετά πέθανε και η μητέρα μου και ησυχάσαμε. Πριν από δύο χρόνια έμαθα ότι έχω κι΄ άλλη αδελφή από άλλο πατέρα και την γνώρισα. Κατάλαβα ότι την αδελφή μου την αγαπούσαν περισσότερο και αυτό μου έκανε πολύ μεγάλο κακό. Κατάλαβα γιατί συνέβαιναν όλα αυτά όταν ήμουν μικρή και ένιωσα ανεπιθύμητη από όλους αλλά περισσότερο από τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά προσπαθούσα να μουδιάσω για να μην αισθάνομαι όλα τα δυσάρεστα για τον εαυτό μου. Ρίχνω την ευθύνη για την κατάστασή μου στον πατέρα μου Δ….. Κ……… και τον μισώ τόσο πολύ που αν πεθάνει δεν θα με νοιάξει καθόλου και προσεύχομαι κάθε βράδυ.
Ελένη 1 Ιουνίου 2020
Σιχαίνομαι τόσο πολύ τον εαυτό μου που μερικές φορές με κοιτάω στον καθρέφτη και θελω να τον σπάσω. Ο μπαμπάς μου με χάιδευε στο σώμα μέχρι που έγινα 13 χρονώ. Δεν το είπα ποτέ στην μάνα μου αλλά όταν το είπα πριν λίγες μέρες με κατηγόρησε ότι εγώ τον πέθανα και τώρα λέω ψέματα και γι΄ αυτό. Σε αυτήν την ομάδα που μπαίνω κάθε Πέμπτη νιώθω σαν όλοι να είμαστε μια οικογένεια και είναι η μόνη μέρα της εβδομάδας που νιώθω άνθρωπος. Προσπαθώ να βρω το θάρρος να μιλήσω όμως δεν τα έχω καταφέρει ακόμα.
Καλημέρα σας. Ειμαι ενας άνθρωπος 32ετων που για 25 χρόνια μεγάλωνα σε ενα σπίτι με αλκοολικο γονέα. Τα κενάμου στο ψυχολογικό κομμάτι ειναι τεράστια. Μια ζωη στο φοβο στην αμφισβήτηση να προσπαθω να κρεμαστώ απο τον καθένα ξεχνώντας τον εαυτό μου. Έκανα λάθη, μόνο λάθη και παντα σκεφτόμουν μονο τους άλλους. Την ψυχή μου που την έκανα κομμάτια δεν την σκέφτηκα ποτε. Μεγάλωσα σε περιβάλλον με βρισιές κατάρες ξυλο και πλεον δεν θέλω να τους λεω γονείς. Δεν θέλω επαφές και γενικά οτι με βαραίνει το απομακρυνω. Κουραστηκα σιχάθηκα να με κατηγορούν ολοι Για όλα. Ειχα γινει αγρίμι. Ενα πλασμα γεμάτο θυμό μισος νευρα βρισιές. Δεν άντεχα τον εαυτό μου καιβμε κατηγορουσα για ολα. Έφτασα στον προσωπικό μου πάτο και ναι πλεον με βοήθεια δουλεύω την συν εξάρτηση. Πλέον λεω και μια καλή κουβέντα σε μενα. Παίρνω βαθιές ανάσες και διεκδικώ οτι επιθυμώ η έχω αναγκη και ας μη το αποκτήσω.... Προσπαθώ να αποκτήσω υπόσταση γτ τοσα χρόνια αόρατη ουτε εγω δεν με έβρισκα. Ποσο δυσκολο αλλα ταυτόχρονα και ποσο ευκολο να αγαπήσεις και να δώσεις αξία στον εαυτό σου.... Θα ήθελα να συμμετάσχω στην ομάδα σας. Καλη δυναμη στον αγώνα όλων μας και να μας αγαπάμε...
Σε νιώθω δεν εισαι μόνη. Η μητέρα μου ειναι αλκοολική. Ειμαι μοναχοπαίδι αλλα την αγάπη που χρειαζόμουν ως παιδί δεν την πηρα. Αν πεθανει θα ηρεμήσει και εκείνη μα φυσικά και εγώ. Κουράστηκα να ακουω κατάρες και το ποσο μετάνιωσε που με γέννησε.... Ο πατερας απλά απαθής... Δεν ξέρω πως το παλεψα... Με βοήθεια και στήριξη θα αγαπήσεις τον εαυτό σου και θα προχωρησεις μπροστά. Για σένα και μόνο, και τότε θα βρεις ηρεμία. Οχι για να συγχωρήσεις τοσο αλλα για να ζήσεις μια ζωή οπως σου αξίζει και οχι οπως στη φόρτωσαν οι άλλοι... Και αν δε σε αγαπουν οι αλλοι σε αγαπω εγώ.
Καλημέρα
Θα ήθελα να ακούστω κ είναι πολύ ωραίο να νιώθω πως ακούγομαι ,από ανθρώπους που βρίσκονται σ αυτό το χώρο κ που υπάρχει μια πνευματική αφύπνιση η ομπρέλα που μας περιβάλλει κ αγκαλιάζει κ αγαλιαζει,το πιο σημαντικό.θα ήθελα να μοιραστώ το φόβο του εαυτού μου,την κενότητα που νιώθω κ που γεμίζει έτσι ένα σωρό παρανοιες,που προέρχονται από ένα μεγάλο τραύμα στην ψυχή μου σε μένα,το οποίο είναι κ ανείπωτο κ χρόνιο χαρακτηρίζει όλη μου τη ζωή σχεδόν.
Με αποτέλεσμα να μην μπορώ να έχω σχέση οικειότητας βασικής κ πραγματικής ούτε με μένα αλλά ούτε κ με σύντροφό,φίλους κτλ που τόσο πολύ θέλω κ λαχταρώ.εχω καημό για σχέσεις γτ έχασα τη σύνδεση με τη ζωή από πολύ μικρή κ το χειρότερο κ επώδυνο για μένα ήταν πως έκανα πως είχα κ διέπραττα σχέσεις με τους γύρω μου,ενώ εγώ ήμουν παγωμένη κ κλεισμένη κάπου αλλού.αυτο είναι το τραύμα το οποίο επέφερε ψυχική παθολογική νόσο κ πολύ μα πάρα πολύ βασανισμό.
Ωστόσο είμαι εδώ κ χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχει αυτή η αδελφότητα κ σας συνάντησα .εύχομαι επιτέλους να ζήσω με τα μυαλά μου καλά (γτ διαλύθηκαν Μ αυτά κ Μ αυτα)
με τον τρόπο αυτού του προγράμματος,μαζί σας . Ευχαριστώ πολύ
Είμαι πολύ πρόσφατο μέλος της αδελφότητας των συνεξαρτημενων. Διαβάζοντας για την συνεξαρτηση δεν βρήκα συνεξαρτητικη συμπεριφορά που να μην έχω υιοθετήσει. Ελπίζω πως θα βρω το χαμένο μου δρόμο στη σχέση μου με τον εαυτό μου και με τους άλλους και κάποια στιγμή θα μπορώ να επιλέγω πια να μην γίνομαι η καβατζα του καθενός και θα βρω αυτό που μου αξίζει. Για την ώρα το μόνο θετικό που μου αναγνωρίζω ειναι η ένταξη στην αδελφότητα σαν μια αρχή για να βγω από τον φαύλο κύκλο...
Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε...
Δημοσίευση σχολίου